language of our home town

ანოტაცია

ბათუმი ერთ-ერთი ულამაზესი და გამორჩეული ქალაქია მთელ შავი ზღვის რეგიონში თავისი უნიკალური ძველი და ახალი არქიტექტურული შენობებით. ეს არის თანამედროვე საქართველოს საუკეთესო მაგალითი. ჩვენ უნდა ვიამაყოთ ჩვენი ქალაქის მრავალფეროვანი კონტრასტებით ჩვენი რეგიონის სხვა ქალაქებთან, მაგრამ ასევე უნდა გვახსოვდეს, რომ ყველაფერი საქებარი ყოველთვის დაკავშირებულია პასუხისმგებლობებთან. ბათუმელებს, მათ შორის მეც,   ჩვენი ქალაქი, მაგრამ ძალიან ცოტას ესმით, რომ ბათუმის სიყვარული მხოლოდ მისი უნიკალურობის შესახებ საუბრებით არ განისაზღვრება. მთავარი თემაა ზრუნვა მის მომავალ განვითარებაზე. ვერ ავიცილებთ იმას, რომ ქალაქი დღითი დღე ლამაზდება, მაგრამ ზოგიერთი კომპონენტი მოითხოვს ჩვენი საზოგადოების (ბათუმელის თითოეული მოქალაქის) სიფხიზლეს და ვალდებულებას. ერთ-ერთი ასეთი კომპონენტია „ჩვენი ქალაქის ენა“. ქუჩებში ყოველდღიურად ვხვდებით შენობებზე არასწორად დაწერილ წარწერებს. ჩვენ ვიცით, რომ მეტყველება, ზეპირი კომუნიკაცია ძნელად ცვალებადია, მათი გამოყენების შემდეგ პრაქტიკულად უცვლელი, როგორც ამბობენ, „არ შეიძლება დაიჭირო სიტყვა, რომელიც გაფრინდა“, მაგრამ წერა ადვილია გადასინჯვა და შეცვლა კი ჩვენი ვალია დავიცვათ და გადავარჩინოთ ჩვენი ენა, რადგან ეს ქვეყნის თვითგამორკვევის წინაპირობაა. შეიძლება ითქვას, რომ ჩვენი ენის გვერდით მუდმივად იყო პრობლემური ფორმები, რადგან ის ახალი წერა-კითხვის საფუძველია, მაგრამ ბოლო რამდენიმე წლის განმავლობაში განიცადა ქართული წიგნიერების უზარმაზარი ზრდა და მისი განვითარება, რამაც შემდეგ გადაჭრა ბევრი სადავო საკითხი, მაგრამ ამავე მიზეზით მრავალი არასწორი სტრუქტურა ჩამოყალიბდა. თუმცა ეს არის ყველა განვითარებადი ენის ბედი, მაგრამ არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ქართული ეროვნების არსებობის მთავარი მიზეზი არის „სამშობლო, ენა, სარწმუნოება“. ენის სიწმინდის დაცვა ნიშნავს საკუთარი თავის, ღირსების, სამშობლოს კულტურისა და მისი ისტორიის დაცვას. ენის შელახვა გაუნათლებლობისა და უკულტურობის მანიშნებელია. ჭეშმარიტად ბრძოლა თქვენი ენის უმანკოებისა და სიწმინდისთვის ერის სულიერი და ზნეობრივი აღდგენის წინაპირობაა. ჩვენი დიდი წინაპრები დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ მშობლის ენის ტარებას, გახდნენ ქართული ენა უფრო მდიდარი, ძლიერი და ლამაზი. ამის შესახებ ხალხი წერდა. ესენი იყვნენ: ილია ჭავჭავაძე, აკაკი წერეთელი, ვაჟა-ფშაველა და იაკობ გოგებაშვილი. მტრები ცდილობდნენ ჩვენი ენის გაძარცვას, მაგრამ „იბერების ენა“ ძლიერი და ურღვევი იყო. ქართველებმა იცოდნენ, რომ ენა ერისთვის პრიორიტეტული იყო.