საკვანძო სიტყვები
იუმორისტული დისკურსი მედიაში
პოლიტიკური იუმორი
კატეგორიები
როგორ უნდა ციტირება
ანოტაცია
დღესდღეობით თანამედროვე პოლიტიკური კომუნიკაცია მეტად შეიცვალა, რაც მისი გამოხატვის საშუალების ახალ ფორმებს გულისხმობს. მთავარი მიზანი უცვლელია - პოლიტიკურ პროცესებზე ზემოქმედების მოხდენა; იქნება ეს საზოგადოებრივი აზრისა თუ მასობრივად განწყობის შეცვლა. აღნიშნულის გათვალისწინებით წარმოუდგენელია პოლიტიკური კომუნიკაციისა და პოლიტიკური სუბიექტების წარმოჩენა სწორხაზოვანი კომუნიკაციის პროცესის გარეშე, სადაც მედია მთავარი შუამავალია. პოლიტიკოსისათვის დიდი აუდიტორიის ნდობის მოსაპოვებლად მედია მთავარი პლატფორმა გახდა.
მედიისა და პოლიტიკის ურთიერთობის ახალ საფეხურზე იუმორისტული დისკურსი გაჩნდა, რამაც თავის მხრივ პოლიტიკოსთა რეპრეზენტაციისათვის საჭირო ახალი მეთოდები გააჩინა. სულ უფრო ნათელი ხდებოდა რომ პოლიტიკოსების წარმოჩენა პოპულარულ ტოკშოუებში მაყურებლისათვის საინტერესო იყო. პოლიტიკოსები იმსახურებდნენ მეტ დადებით გამოხმაურებას, რაც საბოლოოდ აისახებოდა მათ პოლიტიკურ იმიჯზე. აქედან გამომდინარე, პოლიტიკა გასართობ-იუმორისტული ტოკშოუების კონტენტის ყველა ასპექტში ჰპოვებს ასახვას; პოლიტიკური იუმორი მედიის განუყოფელ ნაწილად იქცა (Williams & Carpini, 2011).
აქედან გამომდინარე, აღნიშნული სტატიის მიზანია გაანალიზოს თუ როგორ რეპრეზენტირდებიან პოლიტიკური სუბიექტები მედიის იუმორისტულ დისკურსში. შესაბამისად, მიმოიხილოს რა ძირითადი მეთოდები გამოიყენება ამა თუ იმ პოლიტიკოსის წარმოსაჩენად და როგორ იქმნება პოლიტიკოსის იმიჯი.
დასახული მიზნისათვის სტატიაში განხილულია თეორიული წყაროები, რომლებსაც თან ერთვის მაგალითები, სადაც ნათლად ისახება, რომ იუმორთან ერთად პოლიტიკოსები ახერხებენ პოლიტიკაზე საუბარსაც, რაც მიზანმიმართული ნარატივის მატარებელია. ცალსახაა, პოლიტიკოსთა რეპრეზენტაციისათვის იუმორი ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ხერხი გახდა.
წყაროები
Matsaberidze, M (2015), Political communication. Tbilisi: University’s Publishing House.
Shubitidze V (2000). What can make a good image in the politics. Tbilisi: “Elphi”.
Aelst, V. P., Sheafer, T., & Stanyer, J. (2012). The personalization of mediated political communication: A review of concepts, operationalizations and key findings. Journalism. https://doi.org/10.1177/1464884911427802 (last seen on the: 31.01.24)
Danielson, M. (2020). Politicians as entertainers - a political performance of the personal. Journal of Media & Cultural Studies. https://doi.org/10.1080/10304312.2020.1793911 (last seen on the : 05.02.24)
Holbert, R. L. (2005 ). A Typology for the Study of Entertainment Television and Politics. American Behavioural Science . https://doi.org/10.1177/0002764205279419 (last seen on the: 02.02.24)
McKernan, B. (2011). Politics and Celebrity: A Sociological Understanding. Compass. https://doi.org/10.1111/j.1751-9020.2011.00359.x (last seen on the: 05.02.24)
Parkin, M. (2014). Routledge Studies in Global Information, Politics and Society: Talk Show Campaigns: Presidential Candidates on Daytime and Late Night Television. New York: Taylor & Francis.
Williams, B. A., & Carpini, M. X. (2011). After broadcast news: Media regimes, democracy, and the new information environment. New York.
Шепель, В. (1994). Имеджология: секреты личного обаяния. Москва
Почепцов, Г. Г. (2002). Имиджелогия. Москва: Рефл-бук, Москва.
ეს ნამუშევარი ლიცენზირებულია Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 საერთაშორისო ლიცენზიით .
საავტორო უფლებები (c) 2024 ქართველი მეცნიერები