საქართველოში ხეხილის ბაქტერიული სიდამწვრის გამომწვევი პათოგენი
ნაშრომი დაფინანსებულია საქართველოს შოთა რუსთაველის ეროვნული სამეცნიერო ფონდის (სშრესფ) მიერ, გრანტის ნომერი FR-19-22524.
DOI:
https://doi.org/10.52340/idw.2021.488საკვანძო სიტყვები:
ხეხილის ბაქტერიული სიდამწვრე, Erwinia amylovora, პჯრანოტაცია
ბაქტერიული სიდამწვრე არის ხეხილის დამანგრეველი დაავადება, რომელიც საქართველოში 2016 წელს გამოჩნდა. დაავადებისათვის დამახასიათებელი სიმპტომების მქონე ყლორტის, კვირტის, ყვავილისა და ნაყოფის ორმოცზე მეტი ნიმუში იქნა შეგროვებული აღმოსავლეთ საქართველოში, შიდა ქართლისა და მცხეთა-მთიანეთის რეგიონების ბაღებში 2020 წლის ზაფხულში. ვიზუალური დაკვირვებისა და იმუნოლოგიური ტესტის საფუძველზე (Ea AgriStrip), კვლევისათვის შეირჩა 20 ნიმუში. პჯრ ჩატარდა ნიმუშებში პათოგენის გამოსავლენად პრაიმერების წყვილით A: 5′-CGG TTT TTA ACG CTG GG-3 და B: 5′-GGG CAA ATA CTC GGA TT-3 და 2XPCR BIOTAG Mix PCR BIOSYSTEMS გამოყენებით. პათოგენი Erwinia amylovora გამოვლინდა 6 ნიმუშში: N10 და N11 ვაშლის ნიმუშები (ქსოვრისი); N12 ვაშლის ნიმუში (კეხიჯვარი); N14 ვაშლის ნიმუში (კარალეთი); N16- ვაშლის ნიმუში (ტირძნისი); N27 მსხლის ნიმუში (ოსიაური). King’s B, NSA და CCT არეების გამოყენებით ნიმუშების სერიული განზავებებიდან გამოყოფილ და გასუფთავებულ იქნა პათოგენები. პჯრ რეაქციით პრაიმერებით G1-F: 5′-CCT GCA TAA ATC ACC GCT GACAGC TCA ATG 3’ და G2-R: 5GCT ACC ACT GAT CGC TCG AATCAA ATC GGC3 ′, დადასტურებულ იქნა რომ იზოლატები ## 1012, 1022, 1023, 1131, 1133, 1212, 1412, 1612, 1742 და 2763 არის Erwinia amylovora. E.amylovora ქართული იზოლატების ფიზიოლოგიურ-ბიოქიმიური თვისებების შესწავლით გამოვლენილ იქნა მცირე განსხვავება შაქრების შეთვისებისა და ესკულინის ჰიდროლიზის უნარში.
##plugins.generic.usageStats.downloads##
წყაროები
Beer SV, Norelli JL (1977) Fire Blight Epidemiology: Factors affecting release of Erwinia amylovora by ankers. Phytopathology 77, 9, 1119-125.
Bereswill S, Pahl A, Bellemann P, Zeller W, Geider K (1992) Sensitive and species-specific detection of Erwinia amylovora by polymerase chain reaction analysis. Applied and Environmental Microbiology 58: 3522–3526.
Billing E, Baker LA, Crosse JE, Garrett CM (1961) Characteristics of English isolats of Erwinia amylovora (Burrill) Winslow et al. J. Applied Bacteriol 24,195-2011.
Billing E (2000) Fire blight risk assesessment systems and models. In: Vanneste JL (ed) Fire Blight: The Disease and its Causative Agent Erwinia amylovora, CABI. Wallingford, UK, pp 293-318.
Dye DW (1981) A numerical taxonomic study of the genus Erwinia. New Zealand Journal of Agriculture Research 24, 223–229.
Gaganidze DL, Aznarashvili MA, Sadunishvili TA, Abashidze EO, Gureilidze MA, Gvritishvili ES (2018) Fire blight in Georgia. Annals of Agrarian Science 16, 1, 12-16. https://doi.org/10.1016/j.aasci.2018.02.001
Gaganidze D., Sadunishvili T., Aznarashvili M., Abashidze E., Gurielidze M., Carnal S., Rezzonico F., Zubadalashvili M. (2021) Fire blight distribution in Georgia and characterization of selected Erwinia amylovora isolates. Journal of Plant Pathology, 103 (Suppl 1), 121-129. https://doi.org/10.1007/s42161-020-00700-5
Holt, JG, Krieg NR, Sneath PHA, Staley JT, Williams ST (1994) Bergey’s Manual of Determinative Bacteriology, 9th edn. Williams and Wilkins, Baltimore, Maryland, USA.
Ishimaru C, Klos EJ. (1984) New medium for detecting Erwinia amylovora and its use in epidemiological studies. Phytopathology 74, 1342–1345.
Jones AL, Geider K (2001) Gram-Negative Bacteria, Erwinia amylovora Group. In: Schaad NW, Jones JB, Chun W (eds.). Laboratory Guide for Identification of Plant Pathogenic Bacteria. 3rd Edn., APS Press, St Paul, MN, USA, pp 40-55.
King EO, Ward M, Raney DE (1954) Two simple media for thedemonstration of pyocyanin and fluorescein. Journal of Laboratory and Clinical Medicine 44, 301–307.
McGhee G, Sundin GW (2011) Evaluation of kasugamycin for fire blight management, effect on nontarget bacteria and assessement of kasugamycin resistance potential in Erwinia amylovora, Phytotpathology 101: 192-204
OEPP/EPPO Bulletin (2013), 43, 1, 21-45.
EPPO Reporting Service (2019/148): first detected in 2016 in Eastern and Western Georgia.
Paulin JP (1997) Fire Blight: Epidemiology and Control (1921-1996). Nachrichtenbl. Deut. Pllanzenschutzd., 49, 116-125.
Paulin JP (2000) Erwinia amylovora: general characteristics, biochemistry and serology. In: Vanneste J (ed) Fire Blight, The Disease and its Causative Agent, Erwinia amylovora), CABI, Wallingford UK, pp 87–115.
Pulawska J, Sobiczewski P (2012) Phenotypic and genetic diversity of Erwinia amylovora: the causal agent of fire blight. Trees 26, 3-12.
Pusey PL (2002) Biological control agents for fire blight of apple compared under conditions limiting natural dispersal. Plant Dis 86, 639-644.
Rezzonico F, Smits THM, Duffy B (2011) Diversity and functionality of CRISPR regions in fire blight pathogen Erwinia amylovora. Appl Environ Microbiol 77, 3819–3829.
Sambrook J, Fitgah E, Maniatis T (2000) Molecular cloning: A Laboratory Manual, 3rd ed. Cold spring, Harbor Laboratory.
Taylor RK, Guilford PJ, Clark RG, Hale CN, Forster RLS (2001) Detection of Erwinia amylovora in plant material using novel polymerase chain reaction (PCR) primers. New Zealand Journal of Crop and Horticultural Science 29, 35–43.
Van der Zwet T (1996) Present worldwide distribution of fire blight. Acta Hortic 411, 7-8.
Van der Zwet T, Keil HL (1979) Fire blight—a bacterial disease of rosaceous plants. Agricultural Handbook 510, U.S. Department of Agriculture, Washington D.
ჩამოტვირთვები
გამოქვეყნებული
გამოცემა
სექცია
