არქეტიპი, როგორც უნივერსალური საკომუნიკაციო ერთეული

ანოტაცია

კომუნიკაციური პროცესი ეს რეალობაა, სადაც, ჩვენთვის საინტერესოა თქმის აქტი, რომელიც აწმყოს წარმოაჩენს წარსული დროის ფრაგმენტულობის მოაზრებით, რაც გულისხმობს დროის შეუქცევადობას (ანიზოტროპულობას), ასიმეტრიულობას, ითვალისწინებს მომავლის გათვალისწინებას.სუბიექტის ინდივიდუალური კოგნიტური სისტემა, სხვაგვარად რომ ვთქვათ სამყაროს სურათი, მოიცავს უნივერსალურ, კულტურულ და ენობრივ ფრაგმენტულობას.უნივერსალური კოგნიტური სისტემა წარმოქმნის სამყაროს სურათის ინვარიანტულ, საბაზისო ნაწილს, ეროვნულ კომპონენტი დაკავშირებულია ეთნოსის კატეგორიებთან და ეროვნულ თვითშეგნებასთან, ხოლო ენობრივი კომპონენტი პიროვნების ენობრივ კომპეტენციას აყალიბებს, – აქ მოვიაზრებთ ენის კანონებს, მის ფონეტიკას, ფონოლოგიას, სინტაქსურ წყობას, ლექსიკურ მარაგს, მეტყველების წარმოქმნის მექანიზმს, და ბოლოს, კულტურული კომპონენტი აღწერს ისტორიული მოვლენების ფენომენოლოგიას, რეალურ პიროვნებებს, ამიტომაც, ჩვენ აქ ვსაუბრობთ კულტურულ – ენობრივ კომპოტენციაზე, როგორც ენობრივი ნიშნების ინტერპრეტაციაზე კულტურულ კოდის კატეგორიებში. რაც შეეხება არქეტიპების, ისინი არა თავად სახეები, არამედ სახეების სქემებია, ისინი რაღაც განსაკუთრებულის შექმნას მოასწავლებენ (ფლროცნსკის ,,ადამიანური სულის" სქემა) იუნგის მიხედვით, არქეტიპებს გააჩნიათ არა შინაარსობრივი, არამედ ფორმალური ბუნება, ხოლო შინაარსობრივ დატვირთულობას ისინი იძენენ მაშინ, როდესაც ინდივიდის შემეცნების წიაღში აღწევენ და მათი ,,გამოცდილების" სფეროს წარმოჩენა–წარმოდგენას იწყებენ.არქეტიპები ჩვენი მეტყველების ,,ფორმულებია" და მათი სემანტიკურ–ინვარიანტული ნაწილი ინდივიდუალური აზროვნების საშუალებაა სამყაროს შეცნობის იმ კატეგორიებში, რომელიც ზოგადსაკაცობრიო კოლექტური შემეცნების ნაწილია.