Literary Reception of War in the Contemporary Georgian Women’s Poetry

ანოტაცია

ომი ყველა ქვეყნის ნაციონალურ კულტურასა და ლიტერატურაშია ასახული, გამომდინარე მასთან დაკავშირებული მძაფრი და მღელვარე ემოციებიდან. ომის თანმდევი სიკვდილის შიში, დაძაბულობა, ჰეროიკული პათოსი და ტანჯვა მას ესთეტიკურ ღირებულებასაც ანიჭებს და რომანტიკულ ელფერსაც სძენს. ქართულ-ოსური კონფლიქტი, აფხაზეთის, სამოქალაქო და რუსეთ-საქართველოს ომები მკაფიოდ აირეკლა XX-XXI საუკუნეების მიჯნაზე შექმნილმა ლიტერატურამ, როგორც პროზის, ასევე პოეზიის თვალსაზრისით. მოცემულ მოხსენებაში ვისაუბრებ ქართველ ქალ პოეტთა პოეზიის შესახებ, სადაც ომი ლიტერატურული რეცეფციაა, ლექსები კი - ომით გამოწვეული განცდების რეფლექსიის სივრცე.    ომი კიდევ უფრო ხელშესახებს ხდის ადამიანური ყოფის ფატალურ დასასრულს - ფიზიკურ სიკვდილს, და პოეზიაში, თითქოს, ლადო ასათიანის ფრაზად განსხეულდება - „მე თვით სიკვდილსაც გარდავქმნი ლექსად“. სწორედ ამგვარ -ლექსებად გარდაქმნილ სიკვდილზე მსურს ვისაუბრო, რომელზეც თანამედროვე ქართველი ქალი პოეტები გვიყვებიან. 2020 წელს გამოიცა  კრებულის - „უსაზღვროდ“ ორი ტომი, რომელშიც შესულია ქართველ ქალ პოეტთა და მწერალთა ტექსტები ომის შესახებ. შესაბამისად, მოხსენების მომზადებისას, ძირითადი ლიტერატურული მასალა ამ კრებულის პირველი ტომი გახლდათ.